جذب آب و نفوذ آن در مصالح ساختمانی از قبیل بتن, گچ, سنگ و غیره به دلیل نوع بافت و اندازه ذرات و نیز وجود ترک های مویین که خود از عوامل انتقال و یا جذب آب می‌باشند از دیرباز موجب بروز مشکلات متعددی چون شوره زدگی, ایجاد آلودگی در سطح, انتقال نم و رطوبت و در نتیجه کاهش عمر و کیفیت مصالح ساختمانی بالاخص در نماها و سطوح بیرونی بناها شده است.
اندازه منافذ در بیشتر مصالح ساختمانی بین 5 تا 200 نانومتر بوده و این درحالی است که ملکول های آب کمتر از 2 نانومتر و آلاینده هایی که از طریق آب و یا به صورت مستقیم می توانند وارد مصالح شوند اغلب بین 1 تا 2 نانومتر هستند که با توجه به وجود خاصیت آبدوستی که در اغلب مصالح معدنی و طبیعی که در ساخت و ساز ها مورد استفاده قرار می گیرند, به راحتی در آن ها نفوذ کرده و مشکلات متعددی را به وجود می آورند.
